Lockdown speelt vakantievierders parten
'Dat de vlucht niet doorging werd ons pas duidelijk toen we onze koffers op de band hadden staan'
Door Henri Walterbos
GROENLO/BELTRUM - Eind goed, al goed. Dat geldt voor Raymond Frank, echtgenote Annemieke Herlaar uit Groenlo en de eveneens in Groenlo woonachtige Beltrummers Frank Orriëns en Michelle Ratering. Vol goede moed, goed voorbereid en goed geluimd startten beide stellen hun vakantie 'down under', waar lang naar uitgekeken was. De Grollenaren in Nieuw-Zeeland, de Beltrummers in Australië. Verliepen de voorbereidingen en de heenreis zonder problemen, aan het eind van beider vakanties werd het onverhoopt en onverwacht spannend of een terugreis naar Nederland er nog wel in zou zitten.
Frank-Herlaar
'Na drie geweldige weken vakantie van alles geprobeerd om een eerdere vlucht naar Nederland te krijgen. Helaas niet gelukt, alles zit vol. En onze eigen vlucht voor aanstaande donderdag is gecanceld. Wie heeft hetzelfde probleem?'. Zo riep Annemieke lotgenoten op om mee in contact te komen. "We zouden donderdag 26 maart terugkeren, maar kregen rond de tiende al signalen dat er van alles stond te gebeuren. We zaten toen net op het Zuidereiland, zouden daar rondtrekken en dan van Christchurch naar Auckland vliegen en dan naar Nederland. Dat allemaal de 26ste. Dat leek ons niet handig en toen hebben we de binnenlandse vlucht een week kunnen vervroegen," vertelt Raymond een dag na thuiskomst. "Toen geprobeerd de vlucht naar Nederland te vervroegen. Dat lukte niet. De vlucht werd de 23ste gecanceld en toen werd bekend dat Nieuw-Zeeland in lockdown ging. We waren ondertussen net naar de Coromandel gegaan om toch nog een beetje vakantie te hebben. Meteen terug naar Auckland. We konden geen vlucht meer krijgen. Hebben we contact met Buitenlandse Zaken en de Nederlandse Ambassade gezocht. Moesten we wachten op repatriëringsvluchten. Dat kon pas na 31 maart, vanwege de lockdown. Gelukkig verbleven we bij familie, een nicht van Annemieke, waar we in het begin van de vakantie al waren geweest. Zij belde ons op dat er een lockdown aan zat te komen en we zo snel mogelijk naar hen terug moesten keren. Zo konden we daar de uiteindelijk vier extra dagen nog verblijven. Dat is eigenlijk heel luxe en je zit in een best wel goed land. Mocht er iets gebeuren weet je dat de gezondheidszorg goed is. Andere toeristen hebben het erger meegemaakt en het staat natuurlijk niet in verhouding met het leed van coronapatiënten en hun naasten."
Het reisbureau bood het stel al snel een nieuwe vertrekdatum aan: 1 juni. "Dat duurde ons te lang. Via een lokaal reisbureau werd een vlucht geboekt met Qatar Airways. Dat was de enige maatschappij die nog vloog en extra vluchten inzette. We hadden geluk en konden boeken voor 28 maart. Helaas na zeven uur in de rij te hebben gestaan waren onze plaatsen vergeven ondanks dat we bevestigde stoelen hadden. Het was een grote chaos. Terug naar de familie en afwachten. Volgens verwachting zouden we pas half april terug kunnen vliegen. De volgende dag veel gebeld met een reisbureau met ineens een vlucht voor zondag de 29ste, dezelfde dag. Direct de auto in want het inchecken was al begonnen." De opluchting was groot want nu ging het wel goed. "Na een tussenlanding in Doha vlogen we acht uur later naar Amsterdam." Het stel stelde zich bij thuiskomst, na een vlucht van 44 uur, al in op verplichte veertien dagen quarantaine. "Dat hoefde echter niet. We hebben het wel zelf twee dagen op eigen initiatief gedaan."
Orriëns-Ratering
Op dezelfde dag dat de Grollenaren om hulp verzochten via Facebook deden Frank Orriëns en Michelle Ratering hetzelfde. 'Is er iemand met connecties in Brisbane waar we mogelijk tijdelijk kunnen verblijven? Op dit moment zitten wij vast op het vliegveld in Brisbane. Alle mogelijke vluchten zijn gecanceld en niemand weet ons te helpen. We brengen de nacht door op Brisbane AirPort in de hoop dat wanneer de informatiebalie weer opent ze ons een alternatief kunnen bieden. Alle hulp is welkom,' zette Michelle op het worldwideweb. Op 25 februari startte hun droomreis, met als terugreis 30 maart. De trip stond al jaren op de planning. Bij vertrek speelden onrust en maatregelen in West-Europa nog niet echt. "Voor vertrek vanuit Düsseldorf hadden we 's morgens net op het journaal gezien dat de eerste besmetting in Duitsland bekend werd gemaakt. Italië was al wel bekend, in Nederland nog helemaal niets. In Australië speelde ook nog niets. De eerste weken zijn we op bezoek geweest bij familie van Frank en kwam het daar wel een keer op het journaal. Kregen we al wel mee dat het in Nederland wat serieuzer werd," vertelt Michelle. "Ook van familie kregen we mee dat de gekte toenam, mensen vanuit huis moesten werken, elkaar niet meer op mochten zoeken. Daar konden wij ons helemaal niets bij voorstellen. Ons reisplan ging gewoon door. Het hele leven daar ging gewoon door. Op een gegeven moment werd het daar ook wel meer, maar je zit toch met zijn tweeën, krijgt niet alles mee, omdat je afhankelijk bent van WiFi en we waren vooral aan het vakantie vieren."
Naarmate de berichtgeving niet alleen vanuit Nederland maar ook in Nieuw-Zeeland serieuzer werd, werd contact gezocht met de reisorganisatie. "We wilden graag goed op de hoogte blijven en zeiden 'laten we alles voor zijn'. We hebben ons lang helemaal geen zorgen gemaakt dat we niet terug konden keren. Op een gegeven moment kregen we bericht dat het misschien toch verstandiger zou zijn terug te keren, ondanks dat de vakantie er nog niet op zat. Een week eerder dan oorspronkelijk de bedoeling was. Daar hebben we naar geluisterd. De eerste vlucht zou een dag of vier later zijn. Toen ging het allemaal heel snel met de ontwikkelingen. Op de dag dat we terug zouden vliegen, 's avonds, zijn we de gehele dag nog in de Australian Zoo geweest omdat we de hele dag nog hadden. We gingen relaxt naar het vliegveld en stonden relaxt in de rij. Een megarij. We wisten dat het druk zou zijn want het luchtruim zou eind maart sluiten, was ons verteld. 'Zijn we mooi op tijd,' zeiden we nog. Dat de vlucht niet doorging werd ons pas duidelijk toen we onze koffers op de band hadden staan en de mevrouw van de paspoortcontrole ons vertelde dat de vlucht gecanceld was. 'Hoezo?', dachten we. We hadden niets gehoord. Het struikelblok was de tussenlanding in Dubai, omdat ze van daaruit niet meer naar Duitsland vlogen. Dat was net die dag besloten. Het was elf uur 's avonds. Die mevrouw verzocht ons dringend zo snel mogelijk iets te regelen want zij zou de dag erop geen werk meer hebben omdat er gestopt werd met vliegen. Dan krijg je best wel even een paniekmoment. Zo serieus hadden we het nog niet ervaren. We kregen een noodnummer waar je een uur in de wacht staat. Het ging allemaal zo snel, het nieuws volgde elkaar heel snel op. Waar we heen belden was zelfs nog niemand op de hoogte van het cancelen van de vlucht. Het was er zeer chaotisch. Wij zijn redelijk rustig maar je zag ook mensen erg onrustig worden. Alle borden van vluchten stonden op rood. We zijn die nacht op het vliegveld gebleven om maar zo snel mogelijk weer aan informatie te komen. Gelegen op harde bankjes. Om 4.00 uur zou de infobalie opengaan. Je doet geen oog dicht."
Op dat moment werd Facebook ingezet. "We hoopten op hulp. We zijn echt overspoeld door reacties met hulp. Echt niet normaal. Ook mensen die je totaal niet kent. Dat was superfijn. We kwamen erachter dat het beter was te wachten op repatriëringsvluchten en dan maar naar Melbourne te verkassen, omdat we de kans groter achtten dat die vluchten daar eerder naar toe zouden gaan dan naar een kleine luchthaven als Brisbane. Daar zijn we om 8.00 uur al naar toe gevlogen. Toen kon dat nog. Dat was ons geluk. Op dat moment kregen we bericht van iemand uit Beltrum, Elisa Neleman, die op tien minuten van de luchthaven woont met haar vriend, die ons wel op wilde halen en onderdak wilde bieden. Zij woont al een paar jaar in Melbourne. Daar zijn we tien dagen geweest."
Om aan betaalbare tickets te komen was nog wel een ding. "Niet kinderachtig wat ze vroegen. Businessclass 15.000 euro per persoon. We wilden graag naar huis, maar dat zagen we niet zitten. De eerste betaalbare optie was een week later. Dat hebben we geboekt, op tip van Buitenlandse Zaken, waar we geregistreerd stonden." Ook het jonge stel vloog via Quatar Airways terug. "Spannend bleef het tot het einde. We juichten als we weer zagen dat een Quatar vlucht aankwam. Zo kregen we steeds meer vertrouwen dat het goed zou komen." Het stel zat er vooral binnen, op hun kamer, net als heel Nederland op dat moment al deed. "We doodden de tijd met Netflixen en af en toe een frisse neus halen, maar we waren blij dat we in een goed land zaten, onderdak hadden. En we wisten dat het in Nederland niet veel anders was." Donderdag 2 april vloog het stel terug via Doha. "We waren echt pas opgelucht toen we in het vliegtuig naar Amsterdam zaten. Wel raar om daar aan te komen. Het was helemaal leeg daar. Bizar. Wij zaten op de enige vlucht die daar toen aankwam."
