Mariska ziet met thriller meisjesdroom in vervulling gaan
'Boek schrijven vond
ik altijd iets magisch'
EIBERGEN/HENGELO - Die openingszin sleurt de lezer regelrecht het verhaal in. 'Het hoofd lag op de keukentafel'. Die lugubere zin was feitelijk ook het enige wat de geboren Achterhoekse schrijfster Mariska Overman (46) op dat moment nog maar had. 'De rest van de thriller schreef zich echter als vanzelf.'
En daarmee kwam een meisjesdroom uit voor de in Eibergen geboren en getogen schrijfster. Want vanaf het moment dat Mariska boeken verslond, nam ze zich voor dat ze er ooit zelf een zou schrijven. Het resultaat, dat luistert naar de naam 'Hoofdzaak', ligt sinds kort in de winkel.
Wat vooral ook opvalt, is het tempo waarin dat ging. Nadat ze haar manuscript vlak voor het weekeinde opstuurde naar uitgeverij Crime Compagnie, kreeg ze die maandag meteen al bericht. ,,Ze wilden mijn boek graag uitgeven."
Met dus die in het oog springende openingszin als cliffhanger. Mariska, die tegenwoordig in Hengelo (Ov.) woont: "Die zin zat vorig voorjaar zomaar ineens in mijn hoofd. Ik heb er toen verder niets mee gedaan. Pas in de zomer typte ik 'm op m'n scherm. Van daaruit ben ik verder gegaan. Op dat moment had ik nog geen idee hoe het verder zou gaan: van wie het hoofd was, waarom het in die keuken lag, welk verhaal erachter zat. Ik ben gewoon gaan schrijven. En drie maanden later was de eerste versie van het boek af."
Waarmee een langgekoesterde wens in vervulling ging. "Het is inderdaad een lang gekoesterde wens. Ik houd van schrijven. Maar ik had tot dusverre vooral columns, artikelen en lesmateriaal geschreven. Ik vroeg me af of ik het zou kunnen: een heel boek. En dan ook nog een spannend boek: een boek dat lezers van begin tot eind aan het boek gekluisterd houdt."
Maar daarin is ze cum laude geslaagd. "Tenminste, als ik mijn meelezers uit eigen vriendenkring én de proeflezers van de uitgeverij mag geloven. Ik ga uiteraard niets verklappen, maar ik heb hen zelfs nadat de dader bekend was nog weten te verrassen."
In het boek besteedt ze veel aandacht voor zogenoemde overledenen-verzorging en secties op stoffelijke overschotten. Zo wordt omstandig uit de doeken gedaan hoe bij een overledene de schedel wordt gelicht. Vooraf had ze nog haar bedenkingen of ze daar eigenlijk wel verstandig aan deed, maar het zijn juist deze detail waar ze nu veel positieve reacties op krijgt. ,,Zoiets past goed in een thriller. Daarbij komt dat ik eens heb gelezen dat je moet schrijven over de dingen waar je kennis van hebt. En voor mij is dat de wereld van de postmortale zorg. Ik heb bij een uitvaartondernemer gewerkt. 'Als je verpleegkundigen iets wilt vertellen over lijkstijfheid, moet je weten hoe het voelt', zei één van hen. Dus ik ben er regelmatig bij aanwezig geweest als overledenen werden verzorgd. Die kennis kwam bij dit boek nu goed van pas."