Afbeelding

Zwaleman | Wolven

Opinie

Het was een sonoor, een beetje onheilspellend geluid. Als van een… ja, van wat eigenlijk? "Het is net een midwinterhoorn", sprak mijn lief, die in het toch al smalle caravanbedje nog wat dichter tegen me aan gekropen was. En ja, daar leek het inderdaad op. Maar een midwinterhoorn midden op de Noord-Duitse laagvlakte? En nog wel in augustus ? Nee, dat kon niet!

Dwars door dat geheimzinnige geluid heen klonk nu een gejank en gekef alsof alle boerderijhonden in de omgeving plotseling wakker waren geworden en wilden meedoen. Nu realiseerde ik me pas wat ik hoorde: geen midwinterhoorn, maar een roedel wolven!
Het was in de zomer 2014, dat ik een lang gekoesterde wens waarheid zag worden. Op twintigjarige leeftijd was ik als dienstplichtig militair een paar keer op oefening geweest op de Lüneburger Heide. Dwars door de dieseldampen van onze rupsvoertuigen heen zag ik hoe ongelooflijk mooi het daar was. Hier kom ik ooit nog eens terug, beloofde ik me zelf.
Nu, ruim veertig jaar later, kwam het er van. Net onder het stadje Münster Örtze hadden we een leuke camping gevonden. Van daaruit konden we op de fiets alle kanten op. Natuurlijk wist ik, dat in deze omgeving sinds een paar jaar weer wolven zaten. Bij het inchecken gaf de campingbaas me zelfs een foldertje met de veelzeggende titel: Wolfsbegegnung, wass nun? Ik had het een beetje lacherig aangepakt. Een wolf tegenkomen? Ja, dat zal wel…. Pas nu, in het nachtelijk donker realiseerde ik me dat die wolven vlakbij onze camping bivakkeerden. Nog geen drie kilometer van ons vandaan, bleek later.
We hebben in die twee weken heel veel heide gezien. Veel schapen ook. En geen enkele wolf. Maar het gehuil van die roedel klinkt nog steeds in mijn oren.
Nu zou het zo maar kunnen, dat ik dat geluid binnen nu en een paar jaar nog eens hoor. De terugkeer van de wolf in Duitsland (waar inmiddels meer dan honderd roedels leven) begon nog maar twintig jaar geleden. De deskundigen zijn het er over eens, dat het niet zo heel lang meer kan duren voordat ook Nederland zijn eerste wolvenroedel heeft. Twee wolven lijken zich al definitief te hebben gevestigd op de Veluwe. Jammer genoeg allebei vrouwtjes. Daar komt geen roedel van. Tenzij ook een mannetjeswolf zijn weg daar naar toe vindt…
Dat is inmiddels wel gebeurd bij Naya, de jonge wolvin die ruim een jaar geleden door ons land wandelde en tijdens die tocht ook een nachtje overbleef in de buurt van Ruurlo en in het Montferland. Nou ja, geen nachtjes eigenlijk. Al sinds wij mensen ons tegen hen vervelend gedragen zijn de wolven nachtdieren en slapen ze overdag. Maar goed, Naya kwam uiteindelijk in Vlaanderen terecht. Op een militair oefenterrein bij Leopoldsburg, vlakbij de Nederlandse grens. En daar is ze inmiddels gevonden door een mannetjeswolf, zodat onze zuiderburen binnenkort hun eerste roedel kunnen verwachten.

Voor hetzelfde geld was Naya in de Achterhoek gebleven, denk ik dan. Maar nee, daar heeft ze niks te zoeken. Dat vertelde me wolvenkenner Hugh Jansman, die vorige week in Eibergen een hoogst interessante lezing hield voor IVN en KNNV Oost-Achterhoek. De kans dat zich hier wolven vestigen is volgens hem zeer gering. Omdat een roedel zelfs in dit toch reeënrijke gebied minstens 200 vierkante kilometer territorium nodig heeft. En dat is in Nederland hooguit te vinden op de Veluwe. Wil ik die 'midwinterhoorn' ooit nog een keer horen, dan zal ik daar een keer een huisje moeten huren.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant