‘Henk wil voor geen goud uit zijn eigen huis weg’

Bruidspaar Stellinga-Te Nijenhuis 60 jaar getrouwd

EIBERGEN - Henk Stellinga (1935) en Annie Te Nijenhuis (1938) ondernamen apart van elkaar een fietstochtje in hun nog prille jeugd. Ze stapten beiden bij de Watermolen in Haaksbergen af en dat werd de eerste ontmoeting. De volgende (in)stap was die van het huwelijksbootje, zij het pas na zes jaar verkering.

Door Rob Weeber

Henk Stellinga werd als middelste van een gezin met elf kinderen in Eibergen geboren en moest al vroeg uit werken. Na de lagere school legde hij zich toe op houtbewerking. “In die begintijd was ik een beeldhouwer. Ik maakte allerlei versieringen die je op lijkkisten en meubels zag, zoals klauwpoten en stoelkappen. Toen paard en wagen vervangen werden door statieauto’s, solliciteerde ik als meubelmaker en kwam bij Den Tol te werken. In 1986 stapte ik over naar Veld Koeltechniek. Daar ging ik na tien jaar met pensioen. Ik was toen zestig jaar.” Nog steeds is hij graag met hout in de weer. Hij bezit nog alle houtbewerkingsmachines om een mooi product te maken. Zo bouwde hij recent nog samen met zijn zoon een bus om tot kampeerbus.

Vrijwilliger
Annie Te Nijenhuis is eveneens afkomstig uit Eibergen, uit een schildersgezin in de Kerkstraat. Haar tante had een fourniturenwinkel en vroeg haar de nylonkousen te repareren. In het begin van de jaren zeventig van de vorige eeuw werkte ze een aantal jaren voor de Needse textielfabriek Koala, waar ze de textielproducten van etiketten voorzag. Later deed ze thuiswerk voor een lokale drukkerij. Verder is ze al 28 jaar actief als vrijwilliger in de dagzorg bij De Meergaarden . “Ik ben er begonnen toen mijn ouders daar naartoe verhuisden en na hun dood ben ik daar gebleven. Als het aan mij lag, dan zaten Henk en ik daar ook al, maar Henk wil voor geen goud uit zijn eigen huis weg.”

Honkvastheid
Die honkvastheid van Henk heeft overwegend te maken met het feit dat hij hun huidige huis zelf afbouwde. “Na ons trouwen wilden we in de Herman ten Catestraat gaan wonen, maar de subsidie werd ineens ingetrokken waardoor het te duur werd. In de Ter Braakstraat was toen een kavel teveel uitgegraven. Daar mocht de aannemer niet meer bouwen. Wij hebben het toen gekocht en een vrijstaand casco neer laten zetten. Het afbouwen heb ik samen met mijn vader, die metselaar was en mijn schoonvader, die schilder was, gedaan. Zolang het nog kan, wil ik hier niet weg.”
Het echtpaar Stellinga-Te Nijenhuis kreeg twee zoons en heeft twee kleindochters.