Afbeelding

Oerend Smart | Dankjewel Den Haag

Opinie

Niemand zal eraan zijn ontkomen de afgelopen vijftien maanden. Coronadiscussies. De rode draad? Het beleid deugt van geen kanten, als ik het voor het zeggen had in dit land deed ik het zus en zo. Nu ben ik sowieso allergisch voor stuurlui die aan wal staan, maar met die enorme opgave waar de politiek voor stond, de grote financiële steunpakketten die zijn verstrekt en zorgmedewerkers die zich dag in dag uit een slag in de rondte werken, vind ik het ronduit stuitend hoe ondankbaar we zijn in dit land.

Natuurlijk kun je twisten of de gemaakte keuzes de juiste waren, maar verplaats je eens in de situatie dat jijzelf aan het roer zou staan in deze crisis. Onzekerheid over de ernst en het verloop van het virus, voortdurend kiezen tussen twee kwaden (bescherming van kwetsbaren versus bescherming van economie en vrijheden), wel of geen mondkapjes (als de meerderheid van de bevolking voor is, maar de doeltreffendheid niet is aangetoond), wel of geen lockdown, de complexe puzzel om een hele bevolking zo snel mogelijk te vaccineren, 24/7 paraat staan, continu onder vuur liggen?
Hoe dat ons zou vergaan? Ik denk zoals onze voormalige minister Bruno Bruins. We zouden onder de immense druk bezwijken.

Nu zou je kunnen zeggen: dit zeg je alleen maar, omdat je zelf niet zo hard hebt geleden. Toegegeven: een discotheekbaas of festivalorganisator treft deze crisis harder. Om maar te zwijgen over de echte kwetsbaren die maandenlang geen bezoek mochten ontvangen en daar vreselijk onder leden. Maar ook mijn eigen cultuursector werd hard getroffen. Na een maandenlange lockdown mochten twee weken geleden eindelijk de deuren weer open. Financieel kunnen we weer van voren af aan beginnen, alle reserves zijn verdampt.
Erg vervelend voor ons allen. Juist in een tijd als deze waarin we er zo vurig naar verlangden om even opgetild worden uit onze dagelijkse uitzichtloosheid en onzekerheid. Maar met alle respect: we moesten gewoon geduld hebben, zodat de gezondheidscrisis niet nog verder uit de hand zou lopen. Het is niet alsof Den Haag na jarenlang neoliberaal beleid dacht: “hoppa, laten we de economie nu eens even lekker naar de vernieling helpen.” Dat ligt niet echt voor de hand in een land waarin economische groei geloofsartikel 1 is.

Is het altijd zo geweest in Nederland? Klagen we altijd al zoveel? Wisten we het altijd al beter? Of zijn we in de loop der jaren verwender en arroganter geworden? Bij wijze van experiment zou ik wel eens willen zien of die hoogmoedige houding zou veranderen als we zelf verantwoordelijk zouden zijn voor een crisis als deze.

Ja, ook ik erger mij iedere persconferentie groen en geel, maar mijn tweede gedachte is toch altijd: je zou daar zelf maar staan, met die ondankbare taak en continu die bak met stront over je heen. Respect voor de mensen die dat werk toch dag in dag uit blijven doen. Dankjulliewel voor het dragen van de verantwoordelijkheid in een tijd waarin je het nooit goed kunt doen en je buurman het altijd beter weet.

Sylvia Heijnen is oprichter van de Koppelkerk - vrijplaats voor kunst en cultuur in Bredevoort

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant