Wie hard blaast, zal nooit verwaaien (4)

GEESTEREN - Deze fictieve titel verwijst met een flinke knipoog naar de jubilea die elkaar blijven opvolgen bij Muziekvereniging Amicitia uit Geesteren. De muzikale 'harmoniedame' uit 1893 bestaat dit jaar 125 jaar. En dus worden er allerlei bijzondere activiteiten georganiseerd waarmee de vereniging laat zien de tijdspanne naar het heden moeiteloos te hebben overbrugd.

Door Rob Weeber

Het vieren van een jubileum kan echter niet zonder de terugblik naar wat is geweest. Daarom is er op zaterdag 29 september een speciale filmavond die een van de opmerkelijkste activiteiten uit de voorbije jaren terughaalt, het openluchtspel tijdens het 100-jarig bestaan in 1993. In een serie van vier afleveringen biedt het Achterhoek Nieuws samen met de hoofdrolspelers van toen een unieke en exclusieve inkijk in het wordingsproces van dit toneelspektakel, bedoeld als een soort voorpremière van de film. Vandaag het laatste deel met een terugblik op de onderdelen kleding, attributen, financiën en pr. Aan tafel zitten Willy Schreibelt (kleding), Dick Kapers (attributen), Wim Siggeler (attributen) en Annet Bannink (kleding), Eria ter Maat (pr), Gerrit Klein Kranenbarg, Willem Reurslag (bijstand), Bennie ten Elshof (horeca en film), Marion Mensink (SVVA) en Joke Kapers (penningmeester).

Veel attributen
Dick Kapers was verantwoordelijk voor de attributen die door regisseur Gerrit Kers waren uitgezocht. Er was een grote diversiteit aan spullen en stijlen nodig, temeer daar de voorstelling 100 jaar besloeg. Alles en iedereen werd aangesproken in het dorp en verre omgeving, tot vlak aan Duitsland toe. Kapers herinnert zich de lange lijst met spullen nog. "De lijst van Gerrit Kers werd steeds langer en toen hebben we maar een Excellijst gemaakt met daarop de spullen en de personen die het moesten regelen. Verder stonden daar de contactpersonen op die de gewenste spullen in bezit hadden. Zo zijn we systematisch te werk gegaan. De OAD bus bijvoorbeeld kwam uit het museum in Goor. Het kostte wat moeite om de bus aan de praat te krijgen en de eerste kilometers gingen gepaard met veel blauwe walm. De taxi uit de voorstelling was een oude Mercedes Benz uit Twello. Veel terrasstoelen kwamen van de uitspanning Haarmühle nabij de grens. Maar we hebben ook bistrostoelen van kasteel Warmelo gekregen. De rijtuigen en paarden kwamen van diverse Geesterse boeren, en een paard van mijn zwager. We hadden een grote aanhanger en reden overal heen. Uiteindelijke hebben we alles gratis in bruikleen gekregen. Maar niemand dacht aan het verzekeren van de attributen. Gelukkig is alles goed gegaan en heeft iedereen zijn eigen spullen weer heel teruggekregen."

Mölnhuuske vol kleding
Veel kleding kwam uit eigen kast van de inwoners van Geesteren, maar een deel van de garderobe moest zelf gemaakt worden. Traditionele kleding van voor de oorlog, vaak van meerder generaties, was er nog wel, maar van kleding uit de jaren vijftig tot zeventig was niet veel meer bewaard. Dus moest men zelf aan de slag, wat niet altijd tot het beste resultaat leidde. Per speler had men wel twee à drie setjes kleding nodig om een eeuw te overbruggen. In ieder kledingstuk werden twee labels genaaid, een met daarop de naam van de eigenaar en een met daarop de naam van de speler die het moest dragen. Alles werd op kledingrekken gehangen en in de koelcel van de voormalige eierhandel Harkink opgeslagen, totdat het net voor de voorstelling in het Mölnhuuske terechtkwam, vlakbij het decor. Omgekleed werd deels in het scoutingonderkomen en deels achter het decor vanwege de grote afstanden en korte tijdspanne tussen de scènes.

Thuis op de bank uitmeten
Ongeveer 2500 mensen hebben destijds de uiteindelijk vier voorstellingen bezocht, een ongekend succes. Maar van te voren wist men niet hoeveel mensen er op de tribunes pasten. En dus werd er bij de voorzitter thuis geoefend op de bank met dunnere en dikkere mensen. Uiteindelijk werd er besloten dat er maximaal iets meer dan 600 kaarten per voorstellingen verkocht mochten worden. Dat zette kwaad bloed toen er 'nee' verkocht moest worden. En zo kwam er een vierde voorstelling.

Financieel succes
De Supportersvereniging Vrouwen Voor Amicitia (SVVA) werd in het jubileumjaar 1993 opgericht. Zij bestond geheel uit vrouwen die de vereniging ondersteunden. Zo hebben ze tijdens het jubileumconcert in 1993 alle muzikanten van een corsage voorzien. Maar ze waren in het begin vooral druk met het verzamelen en sorteren van de spullen voor de rommelmarkt die een deel van de benodigde financiën moesten opleveren voor het openluchtspel. De andere inkomsten kwamen van twintig sponsoren, de kaartverkoop en de horeca. Bennie ten Elshof had een grote tent achter de tribunes waar in de pauzes wat genuttigd kon worden. Uiteindelijk is het financieel gezien een succes geworden en heeft de vereniging er nog wat aan over gehouden. Maar voor de zekerheid stond het Bijstandscomité onder leiding van Willem Reurslag paraat om eventuele verliezen te dekken.

Twee filmvoorstellingen
De ziekenomroep heeft destijds de film gemaakt die later als video aan de inwoners is verkocht. De meeste hebben de voorstelling dus gezien. Toch heeft het bestuur gemeend een compilatie van de film te moeten maken als een soort terugblik aan dat bijzondere jubileumevenement. De film behelst zowel de voorbereidingen van toen als de voorstelling zelf en duurt in totaal 2 uur en 5 minuten. Het is ook een beetje een hommage aan alle betrokkenen van toen. Iedereen die in de film geïnteresseerd is, is van harte welkom op zaterdagmiddag 29 september 14.30 uur en zaterdagavond 19.30 bij Café Baan, Dorpsstraat 6, Geesteren. De toegang is gratis.