Afbeelding

Zwaleman | Jan Houwers

Algemeen

Jan Houwers

In eerdere columns schreef ik al eens over persfotografen die vroeger in de Achterhoek werkzaam waren of dat nog steeds zijn. Mannen als Henk Westerveld, Theo Kock , Henk Braakhekke, Jan van den Brink en (wie kan zich hém nog herinneren?) Hugo Jaartsveld. Mannen die iedereen kende. Omdat ze altijd voor iedereen zichtbaar waren. Niet alleen stonden ze vooraan bij calamiteiten in de regio of bij een koninklijk bezoek, ook voelden ze zich niet te goed de jaarlijkse uitvoering van de plaatselijke toneelclub of gymnastiekvereniging op de plaat vast te leggen. Ze maakten dagen van 24 uur en weken van zeven dagen, stelden zichzelf en hun gevoelige foto-apparatuur bloot aan de gloeiendhete zon, aan vrieskou, sneeuwbuien of stortregens. En waren ze een keer thuis, dan was dat nog niet bij vrouw en kinderen, maar in de doka. De donkere kamer, waarin in hun tijd de foto's nog ontwikkeld en afgedrukt moesten worden.

In de jaren dat ik als verslaggever in de Achterhoek werkzaam was, ben ik ze allemaal regelmatig tegengekomen. Met enkele heb ik ook gewerkt, vooral met Henk Braakhekke. Tot die een jaar of tien geleden met pensioen ging. Daarna ging ik vooral vaak (en graag) op pad met een man die ik nog nooit eerder heb genoemd. Waarom niet? Ach, waarschijnlijk omdat Jan Houwers uit Lochem als het ware van een volgende generatie was. Misschien ook omdat hij als fotograaf nog niet zo lang meeliep als die mannen die ik wél noemde.

Jan was namelijk wat je noemt een laatbloeier. De geboren Winterswijker werkte aanvankelijk voor de douane en koos pas op latere leeftijd voor zijn grote liefde fotografie. Dat was trouwens al wel voordat de digitale fotografie zijn intrede deed. Ook Jan had thuis nog een donkere kamer met op de deur dat befaamde briefje 'Niet opendoen'. Hij was trouwens ook autodidact. Maar een goeie, zou je kunnen zeggen. Een van Houwers' belangrijkste eigenschappen was namelijk zijn nieuwsgierigheid. In de positieve zin van het woord. Jan stond open voor alles en iedereen. En was dus ook leergierig.

Jan Houwers was niet in de hele Achterhoek werkzaam, maar had zo zijn eigen domein. Vooral in de gemeenten Lochem, Berkelland, Bronckhorst en Zutphen maakte hij zijn foto's voor De Stentor en Tubantia.
In zekere zin was Houwers daarmee de opvolger van eerdergenoemde Henk Braakhekke. Ik ben met beiden vaak op stap geweest. Twee totaal verschillende mensen, elk met hun eigen werkwijze. Wat ze gemeen hadden was hun liefde voor en hun kennis van de regio, hun belangstelling en hun nieuwsgierigheid. Voor beiden gold dat het een genot was om met hen samen te werken.

Vorige week maandag hoorde ik via – via dat Jan Houwers was opgenomen in het ziekenhuis. Vastbesloten hem daar even op te zoeken belde ik zijn dochter. Die vertelde me dat haar vader een uur daarvoor was overleden. Pakweg drie weken nadat hij zijn laatste krantenfoto had gemaakt. Zo snel kan het soms gaan.
Inmiddels hebben we al afscheid genomen van Jan. In Haarlo, in het Hart van Berkelland. Jan was als fotograaf aanwezig bij de opening van dit crematorium en vond het daar zo mooi, dat hij toen al zei: "Als ik ooit….."

Ooit is nu gekomen. Veel te vroeg. Jan Houwers mag wat mij betreft een legende worden genoemd. Helaas geen levende legende meer.

Advertenties doorgeplaatst vanuit de krant