'Een herinnering is een verhaal, geen momentopname'

RUURLO - Erika Klein Kranenbarg werkte achttien jaar in de zorg. In die periode ging de camera al mee naar het werk. Het was nog puur hobby, maar het onderwerp van belichting was toen al gefocust op de mens in zijn of haar zorgomgeving en is dat is altijd zo gebleven. Ze houdt niet van een momentopname, maar wil de mens door de tijd en beschermend neerzetten in hun kwetsbare levensfase.

Door Rob Weeber

Zeker na de geboorte van haar zoon is het fotograferen alleen maar meer geworden, totdat ze tussen beroep en hobby moest kiezen. Ze koos voor de camera en sinds begin van dit jaar werkt ze full time als professioneel fotograaf. "In januari besloot ik de stap te zetten en me op het beroep fotograaf te richten. Mijn hart ligt bij de zorg, ik ben een echt 'mensenmens', een gevoelsmens. Met die wetenschap wist ik welke richting ik binnen de fotografie wilde inslaan. Maar ook daarbinnen wil ik een stap verder gaan dan gebruikelijk. Voordat ik voor dit beroep koos, heb ik mensen in hun laatste fase mogen fotograferen, drie vaders die veel te jong afscheid moesten nemen van hun (gezins)leven. Ik heb geen foto gemaakt, maar een levensverhaal van een aantal ontmoetingen. Dat was confronterend en tegelijkertijd heel waardevol, zowel voor de familie als voor mij. Vanaf dat moment wist ik precies wat ik wilde, mensen in hun laatste levensfase portretteren, thuis, in een verzorgingstehuis of hospice. Dat gaat verder dan alleen de uitvaart vastleggen. Die afscheidsdag is slechts een momentopname en voor mij onvoldoende. De fase ervoor, kort of lang, maakt het verhaal compleet. Een andere opdracht bijvoorbeeld was een jongen met het syndroom van Down voorbereiden op zijn operatie. Ik ben naar het ziekenhuis gegaan en heb zijn nieuwe omgeving gefotografeerd, evenals zijn dokters die hij aan bed te zien kreeg. Ik besef dat het nieuw is, dat mensen aan het idee moeten wennen om een derde deelgenoot te maken van hun persoonlijk verdriet. Maar de ervaringen die ik heb opgedaan, bewijzen het tegendeel. De ontmoetingen en het vastleggen ervan helpen ook bij de rouwverwerking. Het gaat er niet om alles expliciet op de foto te zetten. Ik zal bijvoorbeeld hele zieke mensen nooit frontaal op de foto zetten, eerder van opzij of alleen met de handen als een symbool. Deze manier van fotograferen vraagt meer tijd. Soms kom ik ook niet gelegen. Dan ga ik weer en kom later terug. De tijd is nooit om voor mij!"

'Mooiste foto van de dag'
Haar laatste opdracht betrof een agrariër die na zijn dood nog één keer met de staatsieauto door de stal langs zijn koeien wilde. Wat er toen gebeurde, had ze nooit kunnen bevroeden. De bewuste foto is via de social media ruim 2.000 keer bekeken en 250 keer gedeeld. Ze kreeg zelfs reacties uit Canada, Frankrijk, Zwitserland, Luxemburg en België. Ook leverde het haar de titel 'Mooiste foto van de dag ' op, een verkiezing die dagelijks wordt gehouden binnen een besloten groep van ruim tweeëntwintigduizend leden. De familie wilde die winnende foto niet voor publicatie bij dit verhaal vrijgeven. Uiteraard respecteren Erika Klein Kranenbarg en Achterhoek Nieuws dat. Daarom ziet u bij dit artikel een andere foto van Erika Klein Kranenbarg.

mensenmensfotografie.nl