'Met het sluiten van de deuren gaat de ziel uit deze gemeenschap weg'

Barchem – Tijdens een hartverwarmende slotdienst in kerkelijk centrum De Hoeksteen moest dominee Annet Meurs-de Vries tijdens haar overdenking zondagmorgen denken aan het rapport over de kerk van 2025 waarin wordt gesproken over de 'witte plekken' die zullen ontstaan waar geen kerk meer is. "Vandaag sluit de deur van weer een een kerk. Deze kerk, en een witte plek op de landkaart is daarmee een stuk dichterbij gekomen."

Door Jan Hendriksen

Veel kerkgangers hadden zondag goede herinneringen aan de tijd dat De Hoeksteen voor hen een ankerplaats was. Zeker de voormalige gemeenteleden van de Gereformeerde Kerk Barchem-Ruurlo. Het was een deel van hun sociale leven. Dan doet het pijn om de deur van dat gebouw met al die herinneringen voor altijd achter je dicht te doen. En dat was zondagmorgen ook zichtbaar tijdens de slotdienst die in de De Hoeksteen plaatsvond. Er werden enkele traantjes weggepinkt. "Een deur gaat dicht vandaag. Zo staat het op de liturgie vandaag, naar de eerste regel van een lied dat speciaal voor deze dienst is geschreven. Maar het is niet zomaar een deur die dicht gaat. Het gaat om de deur van dit kerkgebouw. Waar de meesten van u vele, vele keren door naar binnen en weer naar buiten zijn gegaan. De deur die bijna 117 jaar gastvrij openstond voor ieder die hier in dit huis van God wilde zijn. Het is nogal wat dat daar na deze slotdienst dan ook een eind aan komt. Dat we afscheid moeten nemen van een plek die mensen dierbaar is geworden, waar talloze herinneringen liggen, waar je je thuis voelde en verbonden wist met geloofsgenoten door generaties heen", zo sprak Annet Meurs- de Vries (41) in haar overdenking tijdens de slotdienst met als thema 'Een deur gaat dicht vandaag', die zij samen met dominee Tinus Gaastra leidde.

Definitief
Annet Meurs had in aanloop naar de dienst het aan haarzelf gemerkt. "Met een aantal mensen spraken we in aanloop een gedeelte van deze slotdienst door. Ik keek rond en besefte hoeveel dit kerkje mij zegde. De banken, het orgel, het licht. En dat zit hem niet in hoe mooi het is, maar wat ik hier heb ervaren en hier heb gezocht. De deur van deze kerk gaat vandaag definitief dicht. Dat dat ons raakt hoeven we niet weg te poetsen. Ook als we begrip hebben voor het besluit mag het nog steeds pijnlijk zijn."

Achterlaten
Annet Meurs merkte in haar overdenking verder op dat het goed is om het niet alleen bij herinneringen te verwijlen en de emoties die het oproept, maar ook het Woord van God te openen en tot ons te laten spreken. Het leesrooster bracht haar bij het bijbelverhaal van Jakob. "Voor Jakob was ook een deur dichtgegaan. De deur van het ouderlijk huis. Al wat hem vertrouwd en dierbaar was moest hij achterlaten op zijn vlucht voor de woede van zijn broer Esau." Meurs legde hiermee het verband met de sluiting met de voormalige gereformeerde kerk van de Gereformeerde Gemeente Barchem-Ruurlo, waar ze in 2003 beroepen werd en die sinds de federatievorming met de Hervormde Gemeente Ruurlo in 2007 deel uitmaakte van de Protestantse Gemeente Ruurlo-Barchem.

Liturgische elementen
Aan het einde van de slotdienst werden een viertal liturgische elementen uit de kerk weggedragen die een plek krijgen in de Ruurlose Dorpskerk. Zo werd de bijbel door een van de oudste gemeenteleden Marie Kottelenberg (90) uitgedragen. Joanne Wesselink (53) mocht de doopschaal uitdragen en Ans van Duren (81) het avondmaalstel. De Paaskaars werd als laatste door Johan Jansen (81) De Hoeksteen uitgedragen.

Dicht
Hendrik Jan Oltvoort (68) die tot vorig jaar december 31 jaar lang koster van de De Hoeksteen was trok de deur symbolisch als laatste achter zich dicht. "Nu ik de deur van De Hoeksteen definitief heb gesloten komen herinneringen boven en worden des te belangrijker (en heviger). Onze voorouders hebben, vanuit een hechte geloofsgemeenschap, de basis gelegd voor deze kerkelijke gemeente en samen de kerk gebouwd. In dit gebouw hebben zij én wij, het geloof beleden maar vooral ook geleefd. Een warme gemeenschap waarin het omzien naar elkaar, het 'mee-leven en mee-lijden' een belangrijke plaats innemen. Dat is ook nu nog de kracht én de waarde van 'De Hoeksteengemeenschap'. Sluiting doet pijn, want met het sluiten van de deuren gaat ook de ziel uit deze gemeenschap weg."